De vorige avond hebben we gauw alles ingepakt en gezorgd dat we het hoogstnoodzakelijke ter beschikking hielden want we moesten om kwart voor zes de ferry halen in Brbinje terug richting Zadar, wat betekent dat we om 4 uur moesten opstaan. We hadden nog net genoeg cash over om de ferry te betalen want ook daar konden we niet met Visa betalen. Gelukkig nog net genoeg of we hadden kunnen blijven staan en de volgende ferry was pas om 15 uur. Naderhand twijfelde ik zelfs of die ferry nog wel zou uitgevaren hebben want toen we goed en wel op de boot zaten stak er storm op. Ik had de "bura" al wel eens meegemaakt op een kleine locatie ergens aan de kust maar heb de omvang nooit goed kunnen inschatten. Deze keer was dat anders! Ik had zelfs schrik dat de ferry zou slagzij maken ofzoiets. Eenmaal in Zadar aangekomen heb ik nog gauw getankt en ben ik richting autostrade gereden. Daar zijn we mogen omkeren want alles was afgesloten omdat de wind te hevig was. Onze tocht verder naar Slovenië zou dus langer duren dan verwacht, dat was al zeker, want nu moesten we op de hoofdbaan langs de kust op. Desondanks was dat ook weer een heel nieuwe ervaring om te zien hoe deze valwind uit de bergen tekeer kon gaan. Vanaf de baan kondt ge zien hoe de wind op de zee blies en hoe het water meters hoog de lucht in blies en zo een zoutmist vormde die reek tot aan de auto. Uitstappen was een heel karwei want de deur werd dichtgeblazen zodra ge ze probeerde te openen. Zelfs als we stilstonden dachten we soms nog dat de auto gewoon zou omgeblazen worden. Het was echt fenomenaal in feite. En vooral, het is de gewoonste zaak ter wereld voor de inwoners. Ik heb in Karlobag toch maar even een telefoontje huiswaarts gedaan om te informeren over de toestand van de wegen en hoe het weer zou evolueren want in Karlobag was de laatste kans om toch nog proberen de autostrade op te rijden. Het bleek dat de A1 daar wel opengesteld was maar dat de verdere route langs de kust afgesloten was wegens overstroming en grondverplaatsing. Tijdens de route richting autostrade zagen we de temperatuur heel snel dalen tot 7°C en was een heel lange draaiende wolk boven de bergtoppen zichtbaar die van de bergen scheen af te rollen. Ik was ongerust maar het is uiteindelijk toch allemaal nog goed meegevallen en tegen dat we in Rijeka aankwamen was het al terug zonnig. Vanaf daar was het nog ongeveer 50 km rijden tot ons laatste logement in Most Na Soci bij Tolmin. We zouden dus snel ter plekke zijn, ware het niet dat we te veel vertrouwden op de gps die ons voor de laatste 28 km een kiezelweg in de bergen opstuurde waar ge zo de ravijn in kondt kijken terwijl er geen vangrail of iets dergelijks aanwezig was. Dit te samen met regelmatig een haarspeldbocht en waarschuwingen voor vallende rotsen kan wel een beeld geven van hoe ik zat te vloeken in de auto. Uiteindelijk zijn we om 19 uur ongeveer aangekomen en zijn we enkel nog iets kunnen gaan drinken want tussen de bergen is het vroeger donker dan elders.